Jakby wyłączone czujniki, uśpione receptory. Często moje ciało przypomina mi o swoim istnieniu w postaci bólu, o różnej intensywności i to doskonale znam. Potrafię rozróżnić, wskazać źródło. Nie mam zatem paraliżu, a mimo to czuję, że moje ciało oderwane jest od reszty.

Będąc trzydziestko kilku latką, mogę stwierdzić, że znam siebie dość dobrze. Jakim jestem człowiekiem, co lubię, co mnie drażni, a co służy. Moje ciało, w moim  mniemaniu to sanktuarium, wyjątkowa kreacja, którą nosić będą zawsze i do końca mych dni, więc robię co mogę, by jej nie zniszczyć, szanować. I właśnie kilka dni temu, zdałam sobie sprawę, że jest ono wciąż dla mnie nie odkryte w swej cielesności. Jak to się stało, że nie znam swojego ciała na tyle dobrze, aby określić czy sposób w jaki dotykam siebie, czy jak dotyka mnie On mi się podoba? Nie wiem, ale chce je poznać, właśnie teraz, kiedy dojrzałam do bycia samej, ze sobą.

Seks – w związku. Jest świetnie, poznajemy się, każde spojrzenie na początku wywołuje dreszcze w ciele, podniecenie. Kizi mizi, działa naturalnie. W końcu każdy jego dotyk, jest ważny, bo jesteśmy parą, bo łączymy się w jedność. Kochamy się i to jest piękne, sprawiamy sobie przyjemność, radość. Przychodzi jednak momencik, w którym te wszystkie niezwykłe emocje, lekko przygasają. Nauczyłam się go, więc wiem gdzie dotknąć, nacisnąć, pocałować, by wszystko zagrało od nowa. On nie chce być egoistą w tej zabawie i zaczyna grę wstępną, coś próbuje, to tu i to tam, i jakby ślepy prowadził kulawego. Chcę tego, chociaż zupełnie tego nie czuję, widzę lekkie pod-denerwowanie, zniecierpliwienie i zupełnie nie wiem, kiedy wchodzę na wysokie rejestry. „O tak!” Zaczyna się udawanie. W sumie, stało się to tak naturalne dla mnie, jakbym wchodziła w jakiś dziwny rodzaj medytacji. Kontroluje ruchy ciała, intensywność dźwięków, nawet mimikę twarzy. A jednak zawieszona z myślami, zupełnie gdzie indziej. Przed nami odgrywa się scena niczym z dobrego pornola, a nad tym wiszę sobie ja i układam dalszy plan dnia, albo tygodnia.  Żeby była jasność, odczuwam satysfakcję, jak widzę swojego umęczonego, finiszującego partnera. To piękny, a nawet poruszający moment. Jestem szczęśliwa i cieszy mnie jego szczęście. „Było Ci dobrze, pyta on – no jasne Kochanie… nie widziałeś!?! Jesteś wspaniały. Uwielbiam się z Tobą kochać.” … Temat zakończony. Pan usatysfakcjonowany, a mi w duchu jakoś dziwnie. Sprawdziłam oczywiście, czy to nie kwestia Pana, metody, okoliczności, a nawet dolegliwości chorobowych. Udawanie w łóżku, nigdy zaś nie było zamierzone, po prostu nie chciałam sprawić swojemu partnerowi przykrości. I nic. Problem, jest mój, we mnie.