Życie singielki

Długo mi zajęło zaakceptowanie tego stanu. Chociaż pejoratywne wypowiadanie tego przez osoby nie znające mnie, wciąż wzbudzają negatywne emocje. Dlaczego? Należy spojrzeć nieco szerzej na to zagadnienie i pewnie nie raz do tego wrócę.

Żyjemy wciąż w patriarchalnym świecie, mimo, że wiele się już zmienia. Kobieta bez faceta/ partnerki to niepełny obraz. Świadoma decyzja o braku potomstwa, to zazwyczaj podejrzenie o choroby kobiety, albo jej skrajny egoizm. Staropanieństwo nie jest tym samym co było kiedyś. Moja granica terminu do spożycia się wydłużyła (dzięki za wszelkiego rodzaju nowiki kosmetyczne, dostępność produktów żywnościowych wszelkiej maści i siłownię prawie na każdym rogu – chodź niesie to zupełnie inne negatywy i dodatkową presję).

Jestem singielką, która na każdym spotkaniu towarzyskim słyszy od innych, że mnie rozumieją, że pojawi się ten jedyny Książe na białym rumaku, który to porwie mnie w wir miłości. Super, cieszę się bardzo, że tak dobrze mi życzą, ale na tu i teraz, to mało pocieszające. Kiedy grono moich przyjaciół ma już pozakładane rodziny, a ja jeszcze nie. I lekko czuję się wykluczona. Święta, śluby, urodziny, chrzciny, albo inne uroczystości to ten wspaniały moment przypominania mi, że nadejdzie mój czas. Wiecie, takie jakby zobowiązanie, bym ja jako gość, czuła się dobrze w towarzystwie. Zagajanie o to, co słychać u mnie, czy chodzę na randki, co słychać na Tinderze sprawia, że jesteśmy wszyscy w temacie znanym dla każdego, nieopatrznie z misją poszukiwania dla mnie partnera 😊 Chociaż nikogo o to nie proszę. Chętniej opowiem co w pracy, albo dlaczego ratowanie świata jest ważniejsze niż mój stan cywilny – a właściwie jego brak. Ale to wydaje się zbyt odległe dla niektórych mych słuchacz, a te proste, przyziemne historie, wzbudzają cieplejsze emocje, a nawet śmiech. I to też dobrze.