Zostaliśmy zatrzymani w domach i skazani na własne towarzystwo przez wirusa. Nie dało się tego przewidzieć i przygotować się do tego psychicznie. Uważam, że dla niektórych to ogromna szansa, by podjąć życiowe decyzje, które dotychczas były zbyt trudne i odkładane na kiedyś. I za tych ludzi trzymam kciuki. Ja zaś wyjątkowo doceniam ten czas dla siebie i mojej najdroższej przyjaciółki – Samotności. Choć nasza przyjaźń bywa szorstka, to jej obecność mnie uzupełnia. Dziś odbieram ją inaczej niż kiedyś.

Pamiętam bardzo dobrze kiedy żyłam w związku pełnym pustki i osamotnienia. Kiedy on był obok, zaczynałam czuć się coraz bardziej nieswojo. Przestrzeń między nami stawała się jakaś większa. Siadywałam wówczas koło niego by się z tym zmierzyć i ratować to co jeszcze było. W myślach formułowałam tysiące zdań, które chciałam mu powiedzieć i wszystkie zostawiałam dla siebie. Bałam się. Wiedziałam, że nie zrozumie, że nie będzie chciał mnie słuchać. Dla niego wszystko między nami było ok. Zasadniczo, każdy temat rozmowy traktował tak samo, nie ważne czy był przyziemny czy była to głębsza refleksja. Wielogodzinne rozmowy z naszych początków, sukcesywnie zamieniliśmy na tematy płaskie, neutralne, nieznaczące. Zamilkłam. Poznałam go już dość dobrze, by się nie łudzić, że będziemy razem śmiać z moich głupot. Przestałam być ważna. Moje pomysły na wspólnie spędzony czas nie były dla niego interesujące, z kretesem przegrywałam z pracą, nowinkami technologicznymi i motoryzacyjnymi. Zostawałam sama-sobie. Co nie znaczyło, że ja w tym czasie mogłam zająć się sobą. Jeśli tylko podjęłam jakieś zajęcie było ono krytykowane, później zupełnie nie zauważane. Na początku walczyłam o swoje, choć nie wiele to dawało. Przestałam. Częściowo dostosowałam się, do jego zasad i trybu życia. Nauczyłam się stosować uniki. Oglądałam jego filmy, słuchałam jego muzyki. Czas w domu sam na sam, ograniczałam do minimum. Co nie było trudne, kiedy oboje pracowaliśmy w nienormowanym czasie pracy. Weekendy wypełniały nam obowiązki domowe, realizowane w trybie zadaniowym i ratujące nas spotkania towarzyskie. Wówczas nie było konfliktów i tej morderczej ciszy, często towarzyszącej nam wieczorami. Tak upływał czas. Jeśli potrzebowałam atencji wystarczyło założyć szpilki i dupą pokręcić. Ale i to traciło dla mnie sens. Nie było już bliskości.

W towarzystwie byliśmy najbardziej dobraną i uroczą parą. A mnie to dusiło. Chciałam być w związku i chciałam wierzyć, że tak po prostu to wygląda. Nie ma ideałów i bajkowych relacji. Nie miałam dość argumentów, by zakończyć to pierwszego dnia, w którym poczułam że żyjemy obok, a nie razem. Nie rozumiałam co się dzieje i jak sobie z tym poradzić. Wiedziałam, że żadna kolejna rozmowa nie zmieni tej sytuacji. Było mi ogromnie smutno, kiedy powinnam być szczęśliwa.  W końcu miałam partnera, z którym byłam dłużej i to po kilku latach singielstwa. Nie wracałam już do pustego domu, a jednak traciłam ochotę by do niego wracać. Czułam się samotna i nie zrozumiana. Nie odczuwałam żadnej satysfakcji z bycia w tej relacji. On odrzucił mnie taką jaką byłam.  Sama też siebie zostawiłam, bo nie spakowałam tej cholernej walizki i nie wyszłam w czas.